– a) Technika paryska ma na celu zniszczenie wszystkich komórek nowotworowych w czasie jednego dłuższego stosowania radu. Opiera się ona na teorii, że komórki raka mogą ulec pewnemu uodpornieniu na następne naświetlania radem, jeżeli początkowo były poddane niedostatecznemu naświetlaniu, a więc zbyt słabemu działaniu promieniami „gamma“, by mogły ulec zniszczeniu.
Rad w technice paryskiej stosowany jest w 6 rurkach platynowych, z których 4 zawierają po 13,3 mg soli radowych, a dwie po 6,6 mg. Aplikatory mają 20 mm długości, a rad zajmuje środkowe 15 mm. Rad zakłada się zarówno do macicy (dwie rureczki po 13,3 mg radu oraz 1 rureczka a 6,6 mg), jak do sklepień pochwy (tównież dwie rureczki po 13,3 mg i jedna a 6,6 mg). Ściany platynowych rurek zakładanych do pochwy są grubsze.
W dniu poprzedzającym założeniu radu dokonuje się rozszerzenia szyjki macicznej za pomocą dilatatorów Hegara. Aplikator, przeznaczony do jamy macicy, zrobiony jest z miedzi i zawiera zwykle trzy rureczki z solami radu, ułożonymi jedna za drugą. Do naświetlania przymaciczy używa się dawek po 13,3 mg, z których jedna działa poprzez sklepienie prawe, druga przez lewe. Rurki z solami radu zakłada się do wnętrza dwóch korków (lewego i prawego), umieszczonych na końcach sprężynowego przyrządu, tzw. kolpostatu. Po założeniu kolpostatu oba aplikatory korkowe leżą w prawym i w lewym sklepieniu pochwy, przytrzymywane tam za pomocą sprężyny, co ułatwia naświetlanie podstawy więzadel szerokich na dużej przestrzeni. Trzecia rureczka pochwowa, zawierająca 6,6 mg radu, umieszczona zostaje pośrodku dotykając części pochwowej..
